مرا ز پیر خرابات این سخن از صائب تبریزی غزل 1666

1 مرا ز پیر خرابات این سخن یادست که غیر عالم آب آنچه هست بر بادست

2 تهی است چشم تو از سرمه سلیمانی وگرنه شیشه گردون پر از پریزادست

3 ز کلفت است خطر بیش سخت رویان را که زنگ، تشنه آیینه های فولادست

4 ازان به زندگی خویش خلق می لرزند که دایم از نفس این شمع در ره بادست

5 ز کار خویش هنرمند را نصیبی نیست ز جوی شیر به جز خون چه رزق فرهادست؟

6 مشو ز دیدن رخسار نوخطان غافل اگر چه مشق جنون بی نیاز از استادست

7 ز هر نسیم دلش همچو بید می لرزد ز برگریز خزان سرو اگر چه آزادست

8 من از رسیدن روزی به خویش دانستم که رزق مردم بی دست و پا خدادادست

9 زبان شانه درازست بر سر عالم ز نسبتی که سر زلف را به شمشادست

10 ز بیم سیل خراب است خانه معمور ز گنج، خانه ویرانه صائب آبادست