تیغ برهنه را به بغل تنگ از صائب تبریزی غزل 5813

1 تیغ برهنه را به بغل تنگ می کشم چون ساغری ز باده گلرنگ می کشم

2 شبدیز عقل ترک حرونی نمی کند گلگون باده را به ته تنگ می کشم

3 خال تو سنگ کم به ترازوی من نهاد من هم متاع دل به همین سنگ می کشم!

4 قرب مکان تسلی عاشق نمی دهد در پای ناقه ناله به فرسنگ می کشم

5 آتش ز چشم تیشه فرهاد می جهد هر ناخنی که بر جگر سنگ می کشم

6 صائب خمار زور چو می آورد به من مینای باده را به بغل تنگ می کشم