دلم از کثرت پیکان تو آهن از صائب تبریزی غزل 1546

1 دلم از کثرت پیکان تو آهن شده است تنم از ناوک دلدوز تو جوشن شده است

2 مژه از پرتو رخسار تو زرین گردد این چراغ از نفس گرم که روشن شده است؟

3 پنبه از داغ دل خویش که برداشت، که باز دامن دشت جنون وادی ایمن شده است؟

4 در بیابان جنون، چشم به هر جا فکنی دانه آبله ماست که خرمن شده است

5 در تمنای تو ای قبله ارباب نیاز کعبه سرگشته تر از سنگ فلاخن شده است

6 چاشنی از لب شکر شکن او دارد فکر صائب که سزاوار شنیدن شده است