خوشم به باده گلگون که رنگ او دارد از صائب تبریزی غزل 3736

1 خوشم به باده گلگون که رنگ او دارد رگی ز تلخی آن یار تندخو دارد

2 سر بریده شبنم به آفتاب رسید همان امید مرا گرم جستجو دارد

3 چگونه جلوه کند آفتاب یکرنگی؟ درین زمانه که آیینه پشت و رو دارد

4 همین نه گردن شیطان ز کبر دارد طوق به هر که بنگری این طوق در گلو دارد

5 ز بوی یاسمن یأس مغز من تازه است گل امید ندانسته ام چو بو دارد

6 ز لاله زار شهادت قدم برون مگذار بغیر تیغ که آبی دگر به جو دارد؟

7 مجوی سر خط آزادی از فلک صائب که خود ز کاهکشان طوق در گلو دارد