خنده بر حال گرانباران از صائب تبریزی غزل 5393

1 خنده بر حال گرانباران دنیا می زنم از سبکباری چو کف بر قلب دریا می زنم

2 بادبان کشتی من شهپر پروانه است سینه بر دریای آتش بی محابا می زنم

3 تا چو سوزن رشته الفت گسستم از جهان سر برون ازیک گریبان با مسیحا می زنم

4 ذره بیقدرم اما افسر خورشید را گر گذارد بر سر من چرخ، سر وا می زنم

5 چون صدف تا دست بر بالای هم بنهاده ام کاسه در آب گهر درعین دریا می زنم

6 می گشایم عقده های گریه خونین زدل گربه ظاهر خنده خونین چو مینا می زنم

7 دست من گیرای گران تمکین که چون موج سراب سالها شد قطره در دامان صحرا می زنم

8 از پریشان گردی نظاره صائب سوختم بخیه حیرانیی بر چشم بینا می زنم