جا به عرش دوش خود دادم سبوی از صائب تبریزی غزل 200

1 جا به عرش دوش خود دادم سبوی باده را فرش کردم در ره می دامن سجاده را

2 چون سبو تا هست نم از زندگی در پیکرت دستگیری کن می آشامان عاشق باده را

3 این سخن را سرو می گوید به آواز بلند جامه از پیکر بروید مردم آزاده را

4 روز و شب از صافی خاطر کدورت می کشم ما چه می کردیم چون آیینه لوح ساده را؟

5 نقطه قاف قناعت دانه من گشته است بال عنقا بادزن زیبد من افتاده را

6 زهد و مستی را به هم پیوند جانی داده ام بسته ام بر دامن خم دامن سجاده را

7 صائب آن ابرو کمان رو بر هدف افکند تیر دیگر از بهر چه داری سینه بگشاده را؟