1 من که در فردوس افتادم به نقد از یاد او بی نیازم از تمنای بهشت آباد او

2 از سر کون و مکان آزاد برخیزد چو سرو بر سر هر کس که افتد سایه شمشاد او

3 رتبه بیداد او بالاترست از التفات وای بر آن کس که دارد شکوه از بیداد او

4 آدم مسکین به یک خامی که در فردوس کرد چاک شد چون دانه گندم دل اولاد او

5 می تواند داد صائب آسمان را خاکمال هر که را بر کوه باشد پشت از امداد او