کاروان گریه از چشمم ندانم از صائب تبریزی غزل 1357

1 کاروان گریه از چشمم ندانم چون گذشت تا سر مژگان رسید، از صد محیط خون گذشت

2 قمریی بر لوح خاک از نقش پایش نقش بست سرو من هر جا که با آن قامت موزون گذشت

3 آتش سودا نمی خوابد به افسون اجل مرغ نتواند هنوز از تربت مجنون گذشت

4 شب به مستی پنبه از داغ درون برداشتم مست شد از بوی گل هر کس که از بیرون گذشت

5 نیست بی روشندلی هرگز خرابات مغان خم سلامت باد اگر دوران افلاطون گذشت