1 نشد سروی درین بستانسرا یک بار همدوشم ز آتش طلعتی روشن نشد محراب آغوشم

2 سرآمد گر چه در آغوش سازی عمر من چون گل نشد یک بار دربرآید آن سرو قباپوشم

3 سراپایم چو ساغر یک دهن خمیازه می گردد چو می گردد به خاطر یاد آن لبهای می نوشم

4 به هر افسانه نتوان همچو طفلان بست چشم من که قدر وقت دان کرده است آن صبح بناگوشم

5 نه زان سان شعله ور شد آتش بیتابیم از دل که لعل آبدار او تواند کرد خاموشم

6 نباشد بیوفایی شیوه من چون هوسناکان که در دوران خط از بندگان حلقه در گوشم

7 لب جان پرورت بر من نه آن حق نمک دارد که در روز سیاه خط شود از دل فراموشم

8 اگر چه می توانم زیر بار عالمی رفتن گرانی می کند دست نوازش بر سر دوشم

9 چه خواهد کرد صائب باده من با تنک ظرفان که خم را پایکوبان داشت در میخانه ها جوشم