نخوردم نیش خاری تا وداع رنگ و بو کردم از صائب تبریزی غزل 5496

1 نخوردم نیش خاری تا وداع رنگ و بو کردم ز شر ایمن شدم تا خیرباد آرزو کردم

2 برو ای خرقه تقوی هوایی گیر از دوشم که من دوش و بر خود وقف مینا و سبو کردم

3 مبادا بخیه هشیاریم بر روی کار افتد گریبان چاکی خمیازه را از می رفو کردم

4 نمی دانم چه خواهم کرد با دشنام تلخ او برآمد خون ز چشمم تا به زهر چشم خو کردم

5 کجا افتادی ای دردانه مقصود از دستم که من با سیل خون این خاکدان را ریگ شو کردم

6 چو سرمه پرده پرده بر سواد چشم او گشتم چو شانه در سر زلفش تصرف موبمو کردم

7 چو مرجان سرخ رو از آبروی همت خویشم نه چون گوهر به آب چشمه نیسان وضو کردم

8 درین گلشن نکردم در رعایت هیچ تقصیری ز اشک تاک دایم آب در پای کدو کردم

9 سراسر حاصل جنت به یک جو برنمی گیرم نگه را دانه خور از روی گندم گون او کردم

10 ز بخت سبز خود در زیر بار منتم صائب چو طوطی از سخن تسخیر آن آیینه رو کردم