دل صد پاره خود را به زلف یار می بندم از صائب تبریزی غزل 5511

1 دل صد پاره خود را به زلف یار می بندم من این اوراق را شیرازه از زنار می بندم

2 به چشم خیره رسوا نگاهان برنمی آیم به افسون گر چه چشم رخنه دیوار می بندم

3 دم سرد خریداران اگر این چاشنی دارد شوم گر آب گوهر یخ درین بازار می بندم

4 زبان در کام چون پیکانم از خشکی نمی گردد لب خشک از تکلم چون لب سوفار می بندم

5 ز چشمم روی می تابد ز حرفم گوش می گیرد نگه در چشم می دزدم لب از گفتار می بندم

6 ز تسخیر مزاح سرکش او عاجزم ور نه به تردستی شعله را با خار می بندم

7 کمر در خون من صد عندلیب مست می بندد گل داغی اگر بر گوشه دستار می بندم

8 فرستم نامه چون صائب به آن سنگین دل کافر به بال نامه بر با رشته زنار می بندم