چه عجب گر ز بهاران به نوایی از صائب تبریزی غزل 3647

1 سر به گردون می دهم این آه پر تأثیر را می زنم آتش به سقف این خانه دلگیر را

2 حالت فرهاد و کارش روشن است از جوی شیر می توان در زخم دیدن جوهر شمشیر را

1 نم به دل نگذاشت خونم خنجر قصاب را جذبه من می کشد از صلب آهن آب را

2 ابر چشم من چنین گر گوهر افشانی کند کاسه دریوزه دریا کند گرداب را

1 غوطه در گل داده بود اندیشه دنیا مرا ناله نی شد دلیل عالم بالا مرا

2 گر چه چون حلاج مهر خامشی بر لب زدم زور می برداشت آخر پنبه از مینا مرا

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را