1 جنونی کو که آتش در دل پرشورم اندازد؟ زعقل مصلحت بین صد بیابان دورم اندازد

2 شدم غافل زشکر سوده الماس، می ترسم که کافر نعمتی در مرهم کافورم اندازد

3 منم آن دانه بی طالع این صحرای خرم را که مورم پیش مرغ و مرغ پیش مورم اندازد

4 زمستی می شمارم بی نمک شور قیامت را نیم صهبا که یک مشت نمک از شورم اندازد

5 قبول خاطر مشکل پسندان چون توانم شد؟ که آتش چون سپند از دامن خود دورم اندازد

6 نیم سنگ فلاخن، لیک دارم بخت ناسازی که بر گرد سر هر کس که گردم دورم اندازد

7 به دریای حلاوت غوطه برمی آورم صائب اگر عریان قضا در خانه زنبورم اندازد