1 جذبه ای کو که ز خود دست فشان برخیزم؟ از جهان بی دل و چشم نگران برخیزم

2 گرد من برتو گران است، بیفشان دستی که ز دامان تو ای سرو روان برخیزم

3 مغز را پوست حجاب است ز آمیزش قند کی بود که ز سر هر دو جهان برخیزم؟

4 پیش از آن دم که شوم خاک، ز خاکم بردار تا به نقد از سر این خرده جان برخیزم

5 به شتابی که سپند از سر آتش خیزد به هوای تو من از خویش چنان برخیزم

6 به سبکدستی سیلاب فنا ممکن نیست کز سر راه تو چون سنگ نشان برخیزم

7 چند در سود و زیان عمر سر آید، کو عشق تا ازین عالم پر سود و زیان برخیزم

8 سرو آزاده من تا نشود ساده ز نقش نیست ممکن ز لب آب روان برخیزم

9 در کمانخانه افلاک اقامت کفرست به میان آمده ام تا ز میان برخیزم

10 آنچنان پیکر من نقش نبسته است به خاک که به بانگ جرس از خواب گران برخیزم

11 گر چه چون سایه زمین گیر ز پیری شده ام به هواداری آن سرو جوان برخیزم

12 خوابم از سختی ایام سبک گردیده است بستر نرم ندارم که گران برخیزم

13 مهلت عمر کم و فرصت خدمت تنگ است مگر از خاک چو نی بسته میان برخیزم

14 آن سپندم که زتر دامنی خود صائب از سر آتش سوزنده گران برخیزم