1 چند از ساده دلی زخم هوس بردارم؟ به که این آینه از پیش نفس بردارم

2 من که چون برگ خزان بام و پرم ریخته است به چه امید دل از کنج قفس بردارم؟

3 آفت حرص ز شمشیر دو دم بیشترست چون دو دست از سر خود همچو مگس بردارم؟

4 گل به دشمن نزنند اهل مروت، ورنه من نه آنم که زبونی ز عسس بردارم

5 راه خوابیده ز بیدار دلان می گردد دست اگر از دهن خود چو جرس بردارم

6 عشق خواهد ز هوس کرد سبکبار مرا از ره سیل چه افتاده که خس بردارم؟

7 آنقدر مهلت از ایام توقع دارم که از آیینه دل زنگ هوس بردارم

8 زان بود بستر و بالین من از گل چو نسیم که خس و خار ز راه همه کس بردارم

9 در شبستان جهان روشن از آنم چون صبح که غبار از دل عالم به نفس بردارم

10 بلبلی نیست درین باغ ز من قانعتر فیض آغوش گل از چاک قفس بردارم