چند از بهار عشق قناعت از صائب تبریزی غزل 6930

1 چند از بهار عشق قناعت به خس کنی؟ در آشیانه عیش به یاد قفس کنی

2 از خون لعل، تیشه مردان بهار کرد زین کوهسار چند به آوازه بس کنی؟

3 در صیدگاه عشق، هما موج می زند چون عنکبوت چند شکار مگس کنی؟

4 لوح دلی که آینه راز عالم است حیف است حیف تخته مشق هوس کنی

5 سیلاب بازگشت به صحرا نمی کند آن راه نیست عشق که رو باز پس کنی

6 در کاروان اگر نرسی آنقدر بکوش کز دور گوش وقف صدای جرس کنی

7 زینسان که می روی پی گفتار، عاقبت سر چون حباب در سر کار نفس کنی

8 از آتشین دمان به فغانی کن اقتدا صائب اگر تتبع دیوان کس کنی