چند چون طفل ز انگشت کسی از صائب تبریزی غزل 3468

1 چند چون طفل ز انگشت کسی شیر کشد؟ ز استخوان چند کسی ناز طباشیر کشد؟

2 شوخی حسن نماند به ته پرده شرم برق را ابر محال است به زنجیر کشد

3 صدف ما به رگ ابر دهن وا نکند زخم ما آب ز سرچشمه شمشیر کشد

4 نتواند سخن عشق کشید از من، غیر بیجگر طعمه چسان از دهن شیر کشد؟

5 به خرابی چو توان گشت ز سیلاب ایمن چه ضرورست کسی منت تعمیر کشد؟

6 هرکه داند کرم از عفو چه لذت دارد خجلت جرم ز ناکردن تقصیر کشد

7 خواب سودازدگان مشق جنون است تمام از معبر چه کسی منت تعبیر کشد؟

8 گره رشته بود مانع جولان گهر دل چسان پای ازان زلف گرهگیر کشد؟

9 نیست چون دامن صحرای طلب را پایان به چه امید کسی زحمت شبگیر کشد؟

10 می شود رزق کمان دست نوازش صائب گرچه بر خاک هدف را کشش تیر کشد