تا کی ز جهل چاره حرص از از صائب تبریزی غزل 6929

1 تا کی ز جهل چاره حرص از طلب کنی؟ از خارخار چند علاج جرب کنی؟

2 هرگز نمی رسد به طباشیر استخوان پیش حسب مباد حدیث نسب کنی

3 شب راز آه زنده دلان روز می کنند داری تو جد و جهد که روزی به شب کنی

4 انداخت پیش ابر سپر، تیغ آفتاب آن به که خصم را به مدارا ادب کنی

5 نان گرسنه چشم فزاید گرسنگی از چون خودی مباد که روزی طلب کنی

6 در بحر صاحب گهر از ابر شد صدف چون غافلان مباد که ترک سبب کنی

7 بارست سایه بر دل آزادگان و تو بهر سفر رفیق موافق طلب کنی

8 صائب به غمگسار ز غم می توان رسید حیف است عمر صرف نشاط و طرب کنی