داغ سودا فارغ از فکر کلاهم از صائب تبریزی غزل 1136

1 داغ سودا فارغ از فکر کلاهم کرده است بی نیاز از افسر این چتر سیاهم کرده است

2 خار دامنگیر گردد شهپر پرواز من تا محبت جذبه خود خضر را هم کرده است

3 از پناه خود مرا حاشا که سازد ناامید آن که چون صحرای محشر بی پناهم کرده است

4 گر امید ناامیدان برنمی آرد، چرا ناامید از عالم آن امیدگاهم کرده است؟

5 تیره روزم، لیک از غیرت دل خود می خورم مهر عالمتاب اگر روشن چو ماهم کرده است

6 شاهد دلسوزی گردون عاجزکش بس است خنده برق آنچه با مشت گیاهم کرده است

7 سیل بی زنهار را مانع ز جولان می شود خواب سنگینی که غفلت سنگ را هم کرده است

8 در چه افکنده است باز از قیمت نازل مرا کاروانی گر خلاص از قید چاهم کرده است

9 غنچه خسبان می ربایندم ز دست یکدگر تا سبکروحی نسیم صبحگاهم کرده است

10 تا گشودم چشم روشن در شبستان وجود راستی، چون شمع، خرج اشک و آهم کرده است

11 خواهد از داغ ندامت سوخت صائب چون چراغ آن که دور از محفل خود بیگناهم کرده است