داغ می گلگل به طرف دامنم از صائب تبریزی غزل 1128

1 داغ می گلگل به طرف دامنم افتاده است همچو مینا میکشی بر گردنم افتاده است

2 چون پلاس شکوه بر گردن نیندازم ز بخت؟ گل به چشم از نکهت پیراهنم افتاده است

3 تا گذشتی گرم چون خورشید از ویرانه ام از گرستن گل به چشم روزنم افتاده است

4 گر چه خاکستر شدم، ایمن نیم از سوختن شعله سنگین دلی در خرمنم افتاده است

5 در حصار آهنین دارد تن و جان مرا شکر زنجیر جنون بر گردنم افتاده است

6 طفل اشک شوخ چشم از بس در او آویخته است چاکها چون گل به طرف دامنم افتاده است

7 صائب از تکلیف سیر بوستانم در گذر صحبت گرمی به کنج گلخنم افتاده است