حسنی که به نور نظر پاک برآید از صائب تبریزی غزل 4431

1 حسنی که به نور نظر پاک برآید از خلوت آیینه عرقناک برآید

2 دامن کشد از صحبت پیراهن یوسف خاری که ز گلزار تو بیباک برآید

3 خونین جگری را که تمنای بهارست چون لاله نفس سوخته از خاک برآید

4 از روی گهر پاک کند گرد یتیمی آهی که به صدق از جگر چاک برآید

5 از تیرگی بخت مکن شکوه که این دود دایم ز دل شعله ادراک برآید

6 تنهای ضعیف است کمینگاه دل گرم این برق جهانسوز ز خاشاک برآید

7 آن مرد تمام است ازین خلق زراندود کز بوته سودا و سفر پاک برآید

8 صائب چه اثر در دل معشوق نماید آهی که ز دلهای هوسناک برآید