نعل در آتش گذارد روی گرمت از صائب تبریزی غزل 73

1 نعل در آتش گذارد روی گرمت بوس را زخمی دندان کند لعلت لب افسوس را

2 ناله و افغان من از لنگر تمکین اوست بت ز خاموشی به فریاد آورد ناقوس را

3 خط چنین گر تنگ سازد بر دهانش جای بوس می کند گنجینه گوهر کف افسوس را

4 گردش نه آسمان از آه آتشبار ماست شمع می آرد به چرخ از دود خود فانوس را

5 دیدن گل از قفس، بارست بر مرغ چمن رخنه زندان کند دلگیرتر محبوس را

6 سر ز دنبال خودآرا بر ندارد چشم شور محضر قتل است حسن بال و پر طاوس را

7 دیده ای کز مو شکافی پرده سوز غفلت است خانه صیاد داند خرقه سالوس را

8 صاحبان کشف بیقدرند در درگاه حق نیست صائب پیش شاهان رتبه ای جاسوس را