نهفته چون گنه از خلق دار از صائب تبریزی غزل 5027

1 نهفته چون گنه از خلق دار طاعت خویش به اطلاع خدا صلح کن ز شهرت خویش

2 ز ارتکاب گنه نیست شرمگینان را خجالتی که مراهست ازعبادت خویش

3 دهان سایل اگر پرگهر کنم چو صدف چو ابر آب شوم ازقصور همت خویش

4 بهشت اگر ز در خانه ام گذار کند قدم برون نگذارم ز کنج خلوت خویش

5 درین جهان پرآشوب اگر حضوری هست ازان کس است که قانع بودبه قسمت خویش

6 گرت هواست که فرمانروا شوی صائب مپیچ ازخط فرمان، سر اطاعت خویش