از هیچ کس سپهر خجالت نمی از صائب تبریزی غزل 4112

1 از هیچ کس سپهر خجالت نمی کشد آیینه گرفته کدورت نمی کشد

2 خار شکسته بر سر دیوار قد کشید نخل امید ماست که قامت نمی کشد

3 فرمانروای مصر حلاوت نمی شود تا ماه مصر تلخی غربت نمی کشد

4 میخواره ای که باده به اندازه می خورد دردسر خمار ندامت نمی کشد

5 زنهاردل به صبح پریشان نفس مبند کاین پنبه خون ز هیچ جراحت نمی کشد

6 فرهاد بد نکرد که خود را هلاک کرد عشق غیور ننگ شراکت نمی کشد

7 از صبح حشر تیره نهادان الم کشند یوسف ز روی آینه خجلت نمی کشد

8 حشر سبک عنان مکافات قایم است دیوان هیچ کس به قیامت نمی کشد

9 صائب به خاکمال حوادث صبور باش خورشید سر ز خاک مذلت نمی کشد