همت بلند نام شد از طبع از صائب تبریزی غزل 5804

1 همت بلند نام شد از طبع سرکشم گوگرد احمر خس و خارست آتشم

2 با آن که سنگ را به نظر لعل می کنم از خاک تیره است چو خورشید مفرشم

3 در قبضه تصرف گردون کج نهاد از راست خانگی چو کمان در کشاکشم

4 اندیشه از سیاهی لشکر چرا کنم؟ چون آفتاب مشرق تیرست ترکشم

5 از سوختن چگونه گریزم، که چون سپند برآسمان اگر شده ام رزق آتشم

6 دارم چو موج تنگ در آغوش بحر را وز جوش اشتیاق همان در کشاکشم

7 صائب چرا به رشته مریم برم پناه؟ شیرازه گیر نیست حواس مشوشم