تا چنددلت برمن مهجور نبخشد از صائب تبریزی غزل 4397

1 تا چنددلت برمن مهجور نبخشد تا کی نگهت برنگه دور نبخشد

2 پروانه مغرورم ودربزم نسوزم تا شمع به من مرهم کافور نبخشد

3 مغزش بخورد پشه نمرد مکافات فیلی که به نقش قدم مور نبخشد

4 افسردگی این طوراگر ریشه دواند ترسم که خزان برشجر طورنبخشد

5 تا هست گلیم سیه بخت به روزن خورشید به ویرانه ما نور نبخشد

6 زودا که شود دنبه گدازاز نظرخلق آن پهلوی چربی که به ساطور نبخشد

7 بردار بپیچد به صدآشفتگی تاک گردور خودآن چشم به منصور نبخشد

8 زودا که به خاکستر ادبار نشیند خرمن که به دست تهی مورنبخشد

9 صائب تو مهیای پریشانی دل باش این شمع تجلی است که برطورنبخشد