بی خبر از غفلت خویش است تا جان در تن است از صائب تبریزی دیوان اشعار 104

1 صوفیان بردند از ره چشم جادوی ترا در کمند وحدت آوردند آهوی ترا

2 آستین افشانی بی جای این تردامنان کرد محتاج شراری شعله روی ترا

1 خواب وقت فیض در محراب می گیرد مرا چون سگان در صبح دام خواب می گیرد مرا

2 در مسبب گر چه از اسباب رو آورده ام دل همان از عالم اسباب می گیرد مرا

1 چشم روشن می دهد از کف دل بی تاب را صفحه آیینه بال و پر شود سیماب را

2 از علایق نیست پروایی دل بی تاب را هیچ دامی مانع از جولان نگردد آب را

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را