از نغمه پرده مطرب دستانسرا از صائب تبریزی غزل 4320

1 از نغمه پرده مطرب دستانسرا کشید دام پری شکار به روی هوا کشد

2 هر جا که رفت داد گریبان به دست غم از پای گل کسی که درین فصل پاکشید

3 سرو ترا ز سایه چکد آب زندگی گر دید خضر هر که در این سایه واکشید

4 سیمای ما قلمرو نقش مراد شد زان سیلی که عشق به رخسار ماکشید

5 در خنده ای که از ته دل نیست فیض نیست بیهوده غنچه منت باد صبا کشید

6 در چشم بی نیازی ما کار میل کرد گردون اگر به دیده ما توتیا کشید

7 آب حیات می خورد از چشمه سراب تسلیم هر که رابه مقام رضاکشید

8 در آستین همت گردون جناب ماست دستی که خط به صفحه بال هماکشید

9 آیینه اش ز زنگ کدورت نگشت صاف چون خضر هر که منت آب بقا کشید

10 ما را به حرف آینه رویان درآورند نتوان ز طوطیان به شکر حرف واکشید

11 صائب حلاوتی که من از فقر یافتم ناز شکر توانی ز نی بوریا کشید