به بهشتی نتوان رفت که از صائب تبریزی غزل 1584

1 به بهشتی نتوان رفت که رضوانی هست ننهم پای در آن خانه که دربانی هست

2 نیست زنجیر سر زلف تو بی دل هرگز دایم این سلسله را سلسله جنبانی هست

3 سنگ راه من سودازده طفلان شده اند ورنه مجنون مرا نیز بیابانی هست

4 عرق شرم، مرا فرصت نظاره نداد دیده خون می خورد آنجا که نگهبانی هست

5 دهن تنگ تو بسیار بخیل افتاده است ورنه هر داغ مرا چشم نمکدانی هست

6 خنده چون پسته ز خونین جگران بیدردی است ورنه در پوست مرا هم لب خندانی هست

7 نیست ممکن که نفس راست کند در دل بحر صدفی را که به کف گوهر غلطانی هست

8 به عزیزی رسد از پله خواری به دو گام یوسفی را که به طالع چه و زندانی هست

9 می شود زندگی تلخ به شیرینی صرف طوطیی را که امید شکرستانی هست

10 می کند عامل معزول، مرا دربدری ورنه در خانه مرا دفتر و دیوانی هست

11 در خزان هم گلش از بار نریزد صائب هر ریاضی که در او مرغ خوش الحانی هست