1 دیده پرخون من گر این چنین طوفان کند پنجه خورشید را سرپنجه مرجان کند

2 در تن خاکی چه بال و پر گشاید جان پاک؟ در سفال تشنه چون نشو و نما ریحان کند؟

3 می شود مطلق عنان نفس از وفور مال و جاه عرض میدان اسب سرکش را سبک جولان کند

4 ز اشتیاق آن لب شکرفشان شد دل دو نیم پسته را در پوست امید شکر خندان کند

5 جامه فانوس را بر پیکر سیمین شمع دور باش غیرت پروانه ناچسبان کند

6 آبداری می کند شمشیر را خونریزتر در لباس شرم خوبی بیشتر طوفان کند

7 زاهد از داغ محبت بی نصیب افتاده است این تنور سرد هیهات است حفظ نازل کند

8 شعله را صائب به آسانی توان خس پوش کرد نیست ممکن عشق سرکش را کسی پنهان کند