تا به فکر گوشوار آن سیمبر از صائب تبریزی غزل 1125

1 تا به فکر گوشوار آن سیمبر افتاده است پیچ و تاب رشت در جان گهر افتاده است

2 رشته سر در گم جان را به دست آورده است دیده هر کس بر آن موی کمر افتاده است

3 هست چون تسبیح در هر رشته اش صددل گره بس که در زلف تو دل بر یکدگر افتاده است

4 گر چه پیش افتاده در ظاهر، ولی رو بر قفاست راه پیمایی که پیش از راهبر افتاده است

5 پرده خوابش کند در چشم کار بادبان هر که را بر ساحل از دریا نظر افتاده است

6 می کشم چون بید مجنون خجلت از بی حاصلی من که پیش از سایه بر خاکم ثمر افتاده است

7 کشتی مغرور من از منت خشک کنار در کمند وحدت از موج خطر افتاده است

8 گوهر شهوار می آید به غواصی به دست پا به دامن چون کشم، کارم به سر افتاده است

9 برق عالمسوز باشد لازم ابر سیاه آتشم در خرمن از دامان تر افتاده است

10 همچنان غافل ز مرگم، گرچه از موی سفید در رگ جان رعشه چون شمع سحر افتاده است

11 گر چه باشد در ضمیر خاک صائب مسکنش از قناعت مور در تنگ شکر افتاده است