چمن برید به مقراض رشک، از صائب تبریزی غزل 5028

1 چمن برید به مقراض رشک، سنبل خویش سرآمدی ز نکویان به زلف و کاکل خویش

2 اگر چه هست لبت بی نیاز از پرسش بپرس حال مرا گاهی از تغافل خویش

3 فتادگی است که پشتش نمی رسد به زمین به خصم خویش سوارم من ازتحمل خویش

4 کمینه حکم شهنشاه عشق این حکم است که گل پیاده رود در رکاب بلبل خویش

5 چه نعمتی است درین راه پرخطر صائب که بسته ایم گران، توشه توکل خویش