دخل و تحسین بجا باعث احیای از صائب تبریزی غزل 1507

1 دخل و تحسین بجا باعث احیای من است هر که را درد سخن هست مسیحای من است

2 گر چه صد پایه ز نقش قدم افتاده مرا کهکشان جاده همت والای من است

3 به تماشای گل و لاله به بستان نروم گل رخسار سخن لاله حمرای من است

4 غیر زنجیر که سر در قدم من دارد در بیابان طلب کیست که همپای من است؟

5 تکیه بر بالش دیبا نکنم چون صورت خواب سنگین چو شود بالش خارای من است

6 هر کجا حلقه زند هاله سرگردانی مرکز دایره اش آبله پای من است

7 چون سخن از نفسم سبز نگردد صائب؟ طوطی هند سخن، کلک شکرخای من است