به توحید خدا همچون الف از صائب تبریزی غزل 6791

1 به توحید خدا همچون الف گویاست تنهایی دویی در پله شرک است و بی همتاست تنهایی

2 تجرد پیشگان را نیست کثرت مانع از وحدت که در دریای لشکر چون علم تنهاست تنهایی

3 به اندک سختیی رو از تو گردانند همراهان روی گر در دهان اژدها همپاست تنهایی

4 حدیث قاف و عنقا را مدان افسانه چون طفلان که کوه قاف کنج عزلت و عنقاست تنهایی

5 دل رم کرده هر کس را بود در سینه، می داند که صحبت دامگاه و دامن صحراست تنهایی

6 تجرد شهپر پرواز گردون شد مسیحا را زمین گیرست جمعیت، فلک پیماست تنهایی

7 چو مرغ خانگی بر گرد آب و گل نمی گردد همای خوش نشین اوج استغناست تنهایی

8 چو بوی گل که در آغوش گل با گل نیامیزد اگر چه هست در دنیا، نه در دنیاست تنهایی

9 ز خود دورافکند چون نافه صائب سایه خود را غزال وحشی دامان این صحراست تنهایی