1 گر از نظاره خورشید در چشم آب می‌آید ز روی لاله‌رنگش در نظر خوناب می‌آید

2 در آن محفل که بی‌آتش سپند از جای برخیزد کجا خودداری از پروانه بی‌تاب می‌آید؟

3 ندارد صیدی از من صیدگاه عشق لاغرتر که از قتلم به چشم جوهر تیغ آب می‌آید

4 مگر شد نرم یاقوت لب او از غبار خط؟ که حرف بوسه از دل بر زبان بی‌تاب می‌آید

5 همانا بخت من از نارسایی‌ها برون آمد که بی‌تکلیف در ویرانه‌ام سیلاب می‌آید

6 دل آگاه در پیری ز غفلت بیش می‌لرزد که وقت صبح اکثر شبروان را خواب می‌آید

7 چو ماهی گر برآرم پر درین دریا عجب نبود که هر موجی به چشم وحشتم قلاب می‌آید

8 چنان نازک شده است از گریه کردن پرده چشمم که آبم در نظر از پرتو مهتاب می‌آید

9 نباشد پرده‌پوشی تیر کج را چون کمان صائب کجا زاهد برون از گوشه محراب می‌آید؟