ز می‌پرستی خود لاله برنمی‌گردد از صائب تبریزی غزل 3701

1 ز می‌پرستی خود لاله برنمی‌گردد شب سیاه درونان سحر نمی‌گردد

2 دمید خط و دل سخت یار نرم نشد ز دود، دیده، آیینه تر نمی‌گردد

3 دلیل راحت ملک عدم همین کافی است که هرکه رفت به آن راه برنمی‌گردد

4 مدار چشم اقامت ز دولت دنیا که آفتاب ملول از سفر نمی‌گردد

5 درین محیط که از صدق می‌گشاید لب؟ که چون دهان صدف پرگهر نمی‌گردد

6 ز شست صاف تو صیدی که می‌گشاید لب؟ کباب تا نشود باخبر نمی‌گردد

7 مکن ز چتر مرصع به بی‌کلاهان فخر که پیش تیر حوادث سپر نمی‌گردد

8 درین ریاض به جز آب تیشه، نخل امید ز هیچ آب دگر بارور نمی‌گردد

9 ز آفتاب دل ذره سرد شد صائب دل من است که از یار برنمی‌گردد