ز راه صلح مهیای جنگ می آید از صائب تبریزی غزل 4001

1 ز راه صلح مهیای جنگ می آید ز مومیایی او کار سنک می آید

2 امید رحم بود کفر ازان خدا ناترس که گر به کعبه رود از فرنگ می آید

3 ز شیشه بال پریزاد اگر شکسته شود خیال یار هم از دل به تنگ می آید

4 غبار آه ز دل می شود بلند مرا به شیشه دل هر کس که سنگ می آید

5 به چار بالش خاراست چون شرر جایم ز بس که بر من از اطراف سنگ می آید

6 قد خمیده مرا شد به راه راست دلیل به صیقل آینه بیرون ز رنگ می آید

7 چنان به عهد تو شد عام دردمندیها که بوی درد ز داغ پلنگ می آید

8 خیال روی تو هم می رود ز دل بیرون برون ز گوهر اگر آب ورنگ می آید

9 ز آسمان مقوس ز بس کجی دیدم کمان به دیده من چون خدنگ می آید

10 مگر که هست امید اجابتی صائب که آه بر لب من بی درنگ می آید