ز زخم تیغ زبان هوش من بلندی از صائب تبریزی غزل 1835

1 ز زخم تیغ زبان هوش من بلندی یافت ز نیش، چاشنی نوش من بلندی یافت

2 نفس به سینه صبح سخن گره شده بود چو مشرق این علم از دوش من بلندی یافت

3 ز عشق آتشی افتاد در وجود مرا که سقف نه فلک از جوش من بلندی یافت

4 درین ریاض من آن قمریم که قامت سرو ز تنگ گیری آغوش من بلندی یافت

5 به شیشه خانه افلاک می زند خود را چنین که خشت خم از جوش من بلندی یافت

6 مرا ز دیده بندگان مکن بیرون که حلقه فلک از گوش من بلندی یافت

7 ز خواب بیخبران گشت چشم من بیدار ز مستی دگران هوش من بلندی یافت

8 هزار عقده دل چون نسیم صبح گشود دمی که از لب خاموش من بلندی یافت

9 نبود هوش مرا تا خبر ز خویشم بود ز فیض بیخبری هوش من بلندی یافت

10 یکی هزار شد از بند، عشق پنهانم ز کاوش آتش خس پوش من بلندی یافت

11 ز هر زمین که غباری بلند شد صائب به قصد آینه هوش من بلندی یافت