ز ابر تربیت روزگار نومیدم از صائب تبریزی غزل 5711

1 ز ابر تربیت روزگار نومیدم چو تخم سوخته از نوبهار نومیدم

2 ز وصل گل نبود خارپا چنان نومید که من ز وصل تو ای گلعذار نومیدم

3 پرست از گل بی خار دامن هر خار در آن چمن که من از نوبهار نومیدم

4 مرا به عالمی افکنده است حیرانی که در کنار ز بوس و کنار نومیدم

5 ز چار موجه دریای غم کفایت من همین بس است که از غمگسار نومیدم

6 ز بازگشت گهر چون صدف بود نومید من آنچنان ز دل بیقرار نومیدم

7 چنین که بخت جفاکار در شکست من است اگر گهر شوم از اعتبار نومیدم

8 نسیم مصر کجاست یاد من کند صائب چنین که من ز دیار و زیار نومیدم