ز اشک، دیده تاریک شمع از صائب تبریزی غزل 1774

1 ز اشک، دیده تاریک شمع نورانی است دهان پسته پر از خون دل ز خندانی است

2 به آب تیغ توان شست تا ز هستی دست به آب خضر تسلی شدن گرانجانی است

3 بود ز آب و زمین بی نیاز، حاصل ما که تخم مردم آزاده، دامن افشانی است

4 همان به دیدن روی تو می پرد چشمم ز حسن، بهره آیینه گر چه حیرانی است

5 ز پرده سوزی عصمت بود زلیخا خوار عزیز گشتن یوسف ز پاکدامانی است

6 ز چین ابروی دلدار نیستم نومید که نوبهار در آغاز، غنچه پیشانی است

7 مرا چگونه جلای وطن کند دلگیر؟ که در صدف، گهرم بی صدف ز غلطانی است

8 اگر چه دورم ازان آستان، نیم دلگیر که از خیال تو دل در بهشت روحانی است

9 مرا به صحبت همجنس رهنما گردید! که مومیایی این دلشکسته، انسانی است

10 اگر چه نیست مرا بهره ای ز جمعیت به این خوشم که دل ایمن از پریشانی است

11 ز انتظار به چشمم سیه شده است جهان علاج دیده من سرمه سلیمانی است

12 لباس عافیتی هست اگر درین عالم که دست خار ازان کوته است، عریانی

13 مرا ز هوش لب نوخطان برد صائب سیاه مستی من زین شراب ریحانی است