ز خاک همچون هدف هر که سر از صائب تبریزی غزل 1752

1 ز خاک همچون هدف هر که سر برآورده است به جرم سرکشی از تیر پر برآورده است

2 دلم چو برگ خزان دیده باز می لرزد که آه سرد دگر از جگر برآورده است؟

3 تو چون ز خویش توانی برآمد ای زاهد؟ که زهد خشک به روی تو در برآورده است

4 ز غیرت لب لعل تو آه سرد کشد نه رشته است که سر از گهر برآورده است

5 که کرده است ز دل دست آرزو کوتاه؟ که این سفینه ز موج خطر برآورده است؟

6 فغان که حسن گلوسوز حرف، چون طوطی مرا ز خامشی چون شکر برآورده است

7 ترا که بال و پری هست سیر کن صائب که پای خفته مرا از سفر برآورده است