1 ز بی‌پروایی آن بی‌درد قدر ما نمی‌داند ز خوبی شیوه‌ای جز ناز و استغنا نمی‌داند

2 ز پیچ و تاب خط خواهد سراپا چشم حسرت شد بر رویی که قدر دیده بینا نمی‌داند

3 به زنگار خط مشکین سزاوار است رخساری که چون آیینه قدر طوطی گویا نمی‌داند

4 بکش امروز اگر خواهی به فردا وعده‌ام دادن که بی‌تاب محبت مهلت فردا نمی‌داند

5 ز دندان ندامت پشت دستی می‌جهد سالم که دامانی به غیر از دامن شب‌ها نمی‌داند

6 چنان عام است احسان محیط بیکران او که خود را قطره ناقص کم از دریا نمی‌داند

7 به کوری می‌شود نقد حیاتش خرج آب و گل گران‌جانی که راه عالم بالا نمی‌داند

8 جدایی از گران‌جانان دنیا لذتی دارد که کوه قاف را بر خود گران عنقا نمی‌داند

9 مگر بی‌روزنی تاریک سازد خانه دل را وگرنه پرتو خورشید استغنا نمی‌داند

10 چنان بی‌پرده شد سودای عالمگیر ما صائب که مجنون را کسی در عهد ما رسوا نمی‌داند