1 از بیقراری دل اندوهگین خویش خجلت کشم همیشه ز پهلونشین خویش

2 در وادیی که روبه قفا می روند خلق در قعر چاهم از نظر دوربین خویش

3 ای وای اگر مرا نکند آب،انفعال زین تخمها که کاشته ام در زمین خویش

4 آن خرمنم که خوشه اشک است حاصلم از جیب و دامن تهی خوشه چین خویش

5 یوسف به سیم قلب فروشی ز عقل نیست ما صلح کرده ایم زدنیا به دین خویش

6 یک نقش بیش نیست نگین را و لعل او دارد هزار رنگ سخن درنگین خویش

7 از بس گرفته است مرا در میان گناه از شرم ننگرم به یسار و یمین خویش

8 دایم به خون گرم شفق غوطه می خورم چون صبح صادق از نفس راستین خویش

9 چون شبنم است بستر و بالین من ز گل در خارزار، از نظر پاک بین خویش

10 گرد یتیمی گهر پاک من شود گرد از دلی که بسترم از آستین خویش

11 چون گل فریب خنده شادی نمی خوریم نقش مراد ماست ز چین جبین خویش

12 صید مراد ازوست که درصید گاه عشق گردد تمام چشم وبود درکمین خویش

13 صائب ز هر که هست به کردار کمترم در گفتگو اگر چه ندارم قرین خویش