از خط نگاه پردگی دیده از صائب تبریزی غزل 4286

1 از خط نگاه پردگی دیده می شود مژگان شوخ، سبزه خوابیده می شود

2 نتوان به پای سعی به کنه جهان رسید در خویش هر که گشت جهان دیده می شود

3 تا راست می کنی نفس خود، بساط عمر چون گردباد چیده وبرچیده می شود

4 در پله کسی که نبیند به چشم کم سنگ سفال، گوهر سنجیده می شود

5 چشم بدست لازم آرایش جهان طاوس خرج مردم نادیده می شود

6 هر کس شود ز سنگ ملامت حریربیز چون سرمه روشنایی هر دیده می شود

7 صائب جهان خاک مقام قرار نیست منشین برآن بساط که برچیده می شود