از سرِ کویِ تو هر کو به ملالت از حافظ شیرازی غزل 222

1 از سرِ کویِ تو هر کو به ملالت برود نرود کارش و آخِر به خجالت برود

2 کاروانی که بُوَد بدرقه‌اش حفظِ خدا به تَجَمُّل بنشیند به جَلالت برود

3 سالک از نورِ هدایت بِبَرَد راه به دوست که به جایی نرسد گر به ضَلالت برود

4 کامِ خود آخرِ عمر از مِی و معشوق بگیر حیفِ اوقات که یک سر به بطالت برود

5 ای دلیلِ دلِ گمگشته خدا را مددی که غریب اَر نَبَرَد رَه، به دلالت برود

6 حکمِ مستوری و مستی همه بر خاتِمَت است کس ندانست که آخِر به چه حالت برود

7 حافظ از چشمهٔ حکمت به کف آور جامی بو که از لوحِ دلت نقشِ جهالت برود