از فیض نوبهار، زمین بزم از صائب تبریزی غزل 2001

1 از فیض نوبهار، زمین بزم چیده ای است دست نگار کرده، رخ می کشیده ای است

2 باغ از شکوفه، لیلی چادر گرفته ای از لاله کوه، عاشق در خون تپیده ای است

3 عالم ز ابر، موج پریزاد می زند مهد زمین سفینه طوفان رسیده ای است

4 هر موج سبز، طرف کلاه شکسته ای هر داغ لاله، چشم غزال رمیده ای است

5 از لاله، بوستان لب لعلی است می چکان از جوش گل، چمن رخ ساغر کشیده ای است

6 هر زلف سنبلی، شب قدری است فیض بخش هر شاخ پر شکوفه، صباح دمیده ای است

7 هر برگ سبز، طوطی شیرین تکلمی هر شبنم گلی، نظر پاک دیده ای است

8 شیرینی نشاط جهان را گرفته است صبح از هوای تر، شکر آب دیده ای است

9 این قامت خمیده و عمر سبک عنان تیر گشاده ای و کمان کشیده ای است

10 صائب همین بود دل بی آرزوی ما امروز زیر چرخ اگر آرمیده ای است