از عرق تا چهره گلرنگ جانان از صائب تبریزی غزل 1146

1 از عرق تا چهره گلرنگ جانان تر شده است دامن گلهابه شبنم آتشین بستر شده است

2 نقد می سازد قیامت را به عاشق شور عشق دامن صحرا به مجنون دامن محشر شده است

3 نیست در زندان آهن بی قراران را قرار سینه سنگ از شرار شوخ من مجمر شده است

4 چون توانم همسفر شد با سبکپایان شوق؟ من که دامن پیش پایم سد اسکندر شده است

5 در قیامت شسته رو برخیزد از آغوش خاک چهره هر کس که از اشک ندامت تر شده است

6 مانع پرواز من کوتاهی بال و پرست بادبان بر کشتی بی طالعم لنگر شده است

7 می شود طومار عمرش طی به اندک فرصتی چون قلم هر کس ز بی مغزی زبان آور شده است

8 علم رسمی تیره دارد سینه صاف مرا بی صفا آیینه ام از کثرت جوهر شده است

9 چون توانم داشت پنهان فقر را از چشم خلق؟ خرقه صد پاره بر بی برگیم محضر شده است

10 خورده ام چون موی آتش دیده چندین پیچ و تاب تا رگ ابرم ز دریا رشته گوهر شده است

11 می کند بی دست و پایی دشمنان را مهربان شعله بر خاشاک من بسیار بال و پر شده است

12 تا چه خواهد کرد صائب با دل مومین من آتشین رویی کز او آیینه خاکستر شده است