از آه، حسن را خطر بی نهایت از صائب تبریزی غزل 1877

1 از آه، حسن را خطر بی نهایت است خط بر چراغ حسن تو دست حمایت است

2 بیدار از نسیم قیامت نمی شود در هر دلی که ناله نی بی سرایت است

3 ذرات را به وجد درآورد آفتاب یک زنده دل تمام جهان را کفایت است

4 تشویش دل تمام ز طول امل بود هر فتنه ای که هست دین زیر رایت است

5 افسردگی است سنگ ره رهروان عشق گرمی درین طریق، چراغ هدایت است

6 غلطان شود گهر چو صدف دلپذیر نیست از تنگنای چرخ چه جای شکایت است؟

7 صائب ز خصم سفله شکایت ز عقل نیست ورنه ز چرخ شکوه من بی نهایت است