از هیچ آفریده به دل گرد از صائب تبریزی غزل 4742

1 از هیچ آفریده به دل گرد کین مگیر درزندگی قرار به زیر زمین مگیر

2 نتوان به علم رسمی از آتش نجات بافت درپیش روی خود سپر کاغذین مگیر

3 سیلاب را ملاحظه از کوچه بند نیست زنهار پیش دیده من آستین مگیر

4 شمع از گداز یافت به افسردگی نجات راه سلوک بی نفس آتشین مگیر

5 پیوست نور شمع به صبح آفتاب شد دامان یار جز به دم واپسین مگیر

6 از روی آتشین دل سنگ آب می شود آیینه پیش طلعت آن مه جبین مگیر

7 دل رامکن شکار به دزدیدن نگاه این صید رام رابه کمند و کمین مگیر

8 صائب گزیده می شود از نیش منتش زنهار شهد تاز مگس انگبین مگیر