1 از طوطی من روی سخن رنگ برآورد این آینه را حرف من از زنگ برآورد

2 از ننگ طمع نام نبود اهل سخن را این طایفه را نام من از ننگ برآورد

3 فریاد کز این نغمه شناسان مخالف نتوان نفس از سینه به آهنگ برآورد

4 خورشید دو صدبوسه به سرپنجه خود زد تا لعل مرا از جگر سنگ برآورد

5 امید که از چشم ودل دام بیفتد هر کس که مرا از قفس تنگ برآورد

6 رو سخت چو گردید کلید در رزق است آهن چه شررها ز دل سنگ برآورد

7 این آن غزل خواجه نظیری است که فرمود اشکم ز تماشای چمن رنگ برآورد